Hayâl kurmayı başaramadığım zamanlardı, sanırım bir film izlemiştim  "Sen uyurken" filmde Sandra Bullock'un tek hayâli  pasaportuna mühür bastırmaktı.
Dedim banane benim de hayalim böyle bir sey olsun azıcık kıskanmış da olabilirim, şimdi genç kız zamanlarında daha saf kıskançlıkları olabiliyor insanın.
Pasaportum artık mühürlü. İlk yolculuğum Yunanistan'a oldu.
Her ne kadar inkâr etsek de önyargılari olan insanlarız çoğumuz.
Gitmeden önce  benim de vardı yargılarım. En basiti "Biz Türkler"i sevmiyor olmalarıydı.
Gittim gördüm!
Bazı gezi yazılarını okuyup, yazan kişi hakkında -Sen de Avrupa sevicisin! diye serzenişte bulunuyor insan.
Eee Serpil hanım kınadığını yaşamadan ölmezsin!
 dediğinizi duyar gibiyim.
 Kınım kınım kınandığım bu olsun  efendim.

Yolları, ara sokakları dükkan önleri tertemiz pırıl pırıl bir ülkeyi övmek Sezar'ın hakkını Sezar'a vermek olabilir mi?
İnsan yerde bir izmarit görmez mi, yere tüküren ile göz göze gelmez mi?
Görmedim, gelmedim.
Arabalar yolun ortasında sizi görür görmez  zınk diye duruyor mesela. 
O sırada araba farı görmüş tavşan gibi bakakaldığımdan mütevellit şoför erkek/ kadın eliyle buyrun işareti yapmak zorunda kalıyor.
İç sesleri ile küfür etmediklerine eminim zira o bölgede acele hareket eden kimse yok.
Beni kimse kazıklamaya kalkmadı. En şaşırdığım bu oldu oradaki Yunan vatandaşı ile içtiğim kahveye aynı parayı ödedim. Tabii benim ülkemin parasının karşılığı ne kadardı neydi hak ettiği bu muydu? tartışmalarına hiç girmiyorum.
Hiç tanımadığım insanlar bana günaydın ya da iyi akşamlar diledi nasılsınız? diye sordu mesela.
Yanaklarım kızarmış olabilir bu sahnelerde çünkü beklemediğim şeylerdi.
Esnaf size sürekli bir şeyler ikrâm ediyor. Hâlinizi hatırınızı merak ediyor ve bir şeye ihtiyacınız olup olmadığını soruyor.
Genel olarak bir kere bile korna sesi duymadım.
Ya da yüksek müzik sesi ne arabadan ne de eğlence mekanlarından
Bisiklet ile yavaş yavaş yolda giden insanların arkasında bekleyen arabalar hiç acele etmedikleri gibi öfke belirtisi bile göstermiyorlar.
Benim güzel ülkem benim güzel halkım da böyle yetişmeye çalışmadan bir yerlere denizi gökyüzünü seyrede seyrede yoldan geçen insanlara gülümseyerek yaşayacak mı acaba diye geçirdim içimden.
Karın doyurmayı, kredi ödemeyi geçinmeyi yaşamak sanmadan...
Suyunu, kahvesini şöyle sakince sindire sindire içebilecek mi deniz sakinliginde...
Genel olarak bir huzur hâkimdi Sakız adasına.
Kınayan, öfke belirtisi içeren bakış atan ya da nefretle bakan tek bir göz ile karşılaşmadım.
Döküldü denize gözyaşlarım siyaset bu, öfkeden besleniyor .Halklar değil, anladım.
Halk olarak birbirimize o kadar yakın ve benzeriz ki...
Kendi ülkemde feribot firması bilet gişesini kapattığından dolayı tekrar bilet almak zorunda kaldık ve yan taraftaki başka bir firma görevlisi hadi artık alacaksanız alın bende kapatacağım dedi. Uslûb buydu.
Dönüş zamanı her nasıl olduysa biletleri kaybettik ve oradaki Yunan feribot görevlisi (bakınız Yunan feribot görevlisi dedim !) pasaportlarımızı alıp sistemden sorgulama yaptı ve bizden tekrar  bilet almamızı istemedi! Hadi varın siz düşünün şimdi 
Ne demek istediğimi.
Tekrar Sakız adasına gidiş dönüş biletim var ve firma tabii ki telefon ile ulaşamayacağımız uzaklıkta. Devredilemez, başka bir ada için kullanılamaz maili ile cevaplandı.
Yunanistan'dan almış olsaydım bu biletleri yine aynı şey olur muydu acaba diye düşünmeden edemiyorum.
Neden benim ülkemde insanlar böyle diye üzülürken buluyorum kendimi.
Denize döktüm gözyaşlarımı sevgili okur gelirken, denize,  insanıma, ekilen kin tohumlarına, atalarıma, atalarımın atalarına, tüm evrene, insanlığa her şeye, herkese, denize döktüm de geldim tüm umutsuzluğu/karanlıkları, acıları, gözyaşlarımla...
Yurduma tüy gibi hafifleyerek döndüm inanır mısınız? Umutla, sevinçle, neşeyle. Çocuk saflığıyla bekliyorum denizin, gökyüzünün cömertçe sergilediği mavilikleri, özgürlükleri, incelikleri...

Serpil Yalçın