Anneler günü gelmiş 
Her ne kadar özel günlere inanmasam da anneler günü geldiğinde arardım annemi. Beklerdi çünkü.
Ben de anneyim. Doğum günümde pastamı üflerken eski aynı heyecanı duymayınca çocuklarım kalbim kırıldı.Demek ben de anneliğin bana verdiği güce inanarak beklemeye başlamışım.
Anneler hep beklermiş.
Beklemek de Anne olmanın gereklerindenmiş demek.
Yaşayarak öğreniyor insan.
Balkonda beklerdi bazı geceler geç kaldığımda Anne derdim niye bekliyorsun balkonda soğukta bekleyince daha mı çabuk gelecek beni getiren otobüs.
Annem "Ne bileyim kızım içim rahat ediyor öyle bekleyince" derdi.
Şimdi anlıyorum seni anne.
Bilenler bilir annemi iki yıl oldu kaybedeli.
Çok acı bir süreçti.Tarifsiz.Telefon numarası hala kayıtlı silemedim ben. Sanki evimizde bir yerlerde hala. Ellerimden kayıp gitti gözlerimin içine baka baka sonsuzluğa.
Yaradanın makamında sonsuz sevginin mekânında şimdi. Tek avuntum da bu zaten.
Anneler gününü kutlayın tabii ama biraz sessiz kutlayın.
Annesi yitip giden var, hiç anne sevgisini tatmamış olan var. Hani abartmadan gösterişten uzak bir şekilde de kutlanabilir anneler günü.
Anne, Anneler günün kutlu olsun. Hâlâ yokluğun ağır ve hâlâ çaresizce elimi kolumu bağlıyor hasretin.

Yazman (baş örtün) var atamadım hâlâ, olmaz ölen kişinin eşyası saklanmaz deseler de, diyemedim onlara "Yazmasında kokusu var annemin nasıl atayım" diye...
Her hücremde varlığın var elbet. Ögrettiklerin tembih ettiklerin aklımda hâlâ.
Özlüyorum delice elimde olmayan sebeplerden affeyle.
 Anne!  Anneler günü gelmiş.
Kutlu olsun diyorum buradan seviyorum seni her zamankinden çok. 
Beklersin beni yine biliyorum karanlık çöktüğünde...

Serpil Yalçın